Terug naar school!

Ya Ahbab / Hey babies!

Hier nog wat nieuws uit het land van de piramides, de Nijl, de jobcreating en de aan-huis-lever-maaltijden. Internet werkt weer! We hebben de kerel van Etisalat met zijn mulle tegen de Dampoort gekleefd en we hebben onze toevlucht gezocht tot Mobinil, de concurrent.

Intussen zijn Vincent en ik weer schoolgaande jeugd. Het instituut waar we vertoeven is eigenlijk een zeer aangenaam oord. Een mooi gerenoveerd pand in een upperclass wijk van Zamalek. De staff van het instituut bestaat uit aangename mensen met weinig last van de bekende ‘proffenarogantie'. Tutoyeren is OK, GSM-nummers worden uitgewisseld en enthousiasmeren is de voornaamste missie in hun leven. De ex-cathedra methode van Leuven lijkt zo voorbij gestreefd, hier in Cairo. Grammaticalessen over het gebruik van de voegwoorden waren nog nooit zo wild en spannend als nu. Conversatielessen gaan over homofilie en seks voor het huwelijk in de Arabische wereld. Wauw!

De taallessen worden gegeven in kleine groepjes. De vakken over islamkunde en methodologie worden gegeven in een grote groep. Die uiteindelijk ook maar 27 personen omvat. Groot en klein zijn relatief in de arabistiek en islamkunde. Onze lessen hebben we samen met de studenten van Amsterdam en Gent, allemaal fijne mensen.

Omdat we nog niet zoveel werk hebben (wat wel snel zal veranderen) hebben we tegenwoordig nog wel de tijd om er een op uit te trekken, hier in Cairo. Zo ontstond het idee om eens te gaan zwemmen (het namelijk warm, hier in Egypte, en een plons zou daar geen kwaad aan doen). Onze eerste zwemoptie was het zwembad van het Atlashotel. 50 pond voor een duikje, inclusief de nodige Pepsi's en 7ups. Maar dit zwembad had het formaat van een postzegel en bevond zich op het dak, recht in de smoglaag. So no-go!

Optie 2 was de ‘Nile Country Club'. Klonk fris en gezellig, en koste slechts 40 pond! Eerst moesten we wel de metro naar Hilwan nemen (Suburb van Cairo). We vonden dat we wel voldoende metro-ervaring hadden opgedaan om helemaal tot Hilwan te sporen. Het leek ook niet zover. Toch... 45 minuten later stonden we buiten het metrostation van Hilwan. Na een zotte taxirit vonden we eindelijk de Nile Country Club (intussen zag het er al iets minder fris uit, maar je mag in Egypte niet afgaan op een eerste indruk). Toen we de ‘Clubyard' inliepen, draaiden alle hoofden zich naar het stelletje West-Europeanen dat zich richting zwembad begaf. De starende blikken waren reeds volop aanwezig toen ik mijn kleren nog aanhad. Met slechts een bikini (wel een hele mooie) om het lijf zouden de zaken er niet beter op worden... De clubeigenaar gaf toe dat het zwembad ‘in principe' toegankelijk is voor mannen en vrouwen. De ‘in principe' en de hmmm-blik die hieraan vooraf ging (en de nog steeds starende blikken) waren genoeg om een taxi terug richting metro te nemen.

De taxichauffeur zette ons een metrostation verder af (om zo nog wat ponden te incasseren). Het aangename toeval was dat dit te midden van een bruisend marktje was. Om het zwemdebacle te vergeten, liepen we de markt op. De starende blikken hier waren van een andere soort, veeleer nieuwsgierig en vriendelijk, dan plat geil, zoals in het zwembad. Onze namiddag op het marktje brachten we door met het drinken van vers guavasap (1,5 pond of 20 eurocent), het nemen van foto's, het keuvelen met de mensen en een babbeltje met een kopt. Deze laatste was laaiend enthousiast toen ik vertelde over mijn bachpaper over de kopten en mijn (sumiere) kennis van de koptische geschiedenis. Samir heeft ons bijgevolg zijn telefoonnummer gegeven om nog eens af te spreken. Wie weet krijg ik zo toch nog een rondleiding in koptisch Cairo door een echte kopt...

Intussen heb ik al veel te veel geschreven en is het tijd om te eten. Vincent kookt...

Lieve vriendjes,

Tot gauw!

Lizoe.

Digitaal

Lieve kinders,

Intussen hebben we onze trip naar de Etisalat winkel (mobiele provider) ondernomen (niet zonder risico's, hiervoor moet je de 26 July Street oversteken en het verkeer daar is waarlijk geschift). In mijn gulle bui, kocht ik, naast mobiel internet, meteen ook een Egyptische SIM-kaart. Vooral handig om de huisbazin te bellen, eten te bestellen en voor enkele luttele piasters naar mijn klasgenoten te telefoneren.
Mijn Belgisch nummer blijft in gebruik, dus alle nieuwtjes uit Belgenland kunnen ook gewoon naar het bekende 04 nummer gestuurd worden. Mensen met nood aan een uitdaging mogen natuurlijk ook contact opnemen via mijn Egyptisch nummer. Dit geheel gratis te verkrijgen op aanvraag!

Intussen zijn ook de foto's van ons flatje online geraakt. Foto's van de slaapkamer en Vin's bureautje/rommelkot/logeerkamer/kinderkamer ontbreken. Om de zeer eenvoudige reden dat beide ruimtes er afgrijselijk uitzien. We hopen in een volgende veroveringstocht in de Souk de nodige decoratiedingen te vinden. Inshallah!

Verder nog even melden dat we onze eerste 'onaangename' ervaring met Egypte hebben meegemaakt. We besloten dat het na 4 dagen huizenjacht en huisraadjacht tijd was voor wat plat toerisme. Wat leent zich hiervoor beter dan de piramides te Gizeh? Maar helaas waren de piramides reeds gesloten toen we daar aankwamen na 2 dolle taxiritten en een propperige metrorit. Toeristenjagers zagen onze beteuterde gezichtjes en probeerden ons te verleiden voor een kamelenritje. Maar ik val nog liever dood dan op een kameel te kruipen. Na 10 minuten door Gizeh te wandelen (waar buiten de piramides echt niets te doen is) zijn we een taxi ingevlucht om terug te keren naar 'ons eiland'. Eén van de volgende dagen ondernemen we een nieuwe poging. Intussen oefenen we onze uitspraak van de Arabische vertaling voor 'Laat ons met rust!'.

Liefs van tussen de piramides,

Lizoe (en ook een klein beetje Vincent)

Gesetteld

Intussen ben ik al 5 dagen in Egypte. En eigenlijk gaat alles veel vlotter dan verwacht. Misschien heb ik me iets te veel doembeelden voorgesteld. We hebben vlot een tof appartementje gevonden voor een aanvaardbare prijs. (Uiteraard zijn wij de Westerse melkkoe…) De voorbije 2 dagen hebben we onze keet ingericht en opgeblonken. Niet dat het zo vies was, maar een ‘Dettolleke’ kan geen kwaad. Je weet maar nooit waar die potten en pannen allemaal gestoken hebben.

Gisteren zijn we huisraad gaan sprokkelen in de souk en bij de Alphamarkt (iets Makro-achtig). Bij Alphamarkt verkopen ze waarlijk alles. Maar in de souk verkopen ze alles + 1. Tefalpan, toile siree, waterkoker, audiosysteem, patattenmesje, beddengoed, waterpijptoestanden, badhanddoek, keukenhanddoeken, papier, schriftje, plakband, stekkerdoos (deze laatste heeft wel de geest gegeven na 10 minuten). Allemaal op een paar vierkante kilometer. Eat that, Ikea!

De toile siree heeft ons 14 pond (€ 2) gekost. Voor die prijs krijg je er een hele bende Egyptische mannen, pitabrood, ovenschotel met paprika, lam en patatten, kofta’s (gehakballen), vijgen, thee en ramadanlimonade bij. En je mag nadien je handen wassen in het WC van de grote baas. En deze socializet nadien nog uitgebreid met je, en gebruikt zijn zoon aan de telefoon als tolk (want hun Engels en ons Arabisch…) Kortom, service waar ze in België nog nooit van gehoord hebben.

De dagen voor het gepoets en het aanschaffen van de nodige huisraadartikelen, hebben we de Egyptische immomarkt afgeschuimd. Dit gebeurt grotendeels per toeval. Een gladde kerel ziet dat je staat te kijken in de inkomhal van een flatgebouw en vraagt lukraak of je iets zoekt. Je geeft deze aal je telefoonnummer en 36 uur later heb je een sleutel in handen. Tussendoor drink je thee bij Abdu de taxichauffeur, eet je koekjes op die nog ergens verloren liggen in een koelkast of je brabbelt keuterarabisch tegen de bawwab ( de portier). Een goede introductie in de Caireense cultuur.

De buurt waar we verblijven, is relatief chique. Vincent vergelijkt het met Brasschaat. Gezien mijn degout van de Pfaffs durf ik die vergelijking niet te maken. Kortenbergenaars kunnen beter de vergelijking maken met Armendaal.

Zamalek (zo heet onze buurt) is een eiland in de Nijl, in het hart van Cairo.

Het loopt hier ‘muug’ vol Europeanen en Amerikanen. Als vrouw kan je hier wat ‘bloter’ naar buiten en gewoon in het Engels vragen om je Parmezaanse kaas te raspen in de supermarkt. Gelukkig kan je hier om de hoek nog gewoon een broodje van de dag eten voor 2,5 pond (35 cent). En dat zijn verdomd goede broodjes! En bij de supermarkt hieronder koop je een grote fles water voor 4 pond ( 55 cent). Na zonsondergang zitten er ook her en der gewone Egyptenaren hun theetje te slurpen. Er is dus zeker nog volkscultuur!

Het is hier opvallend rustiger dan Downtown (waar we de eerste dagen verbleven). Downtown was ongezien. New York moet zijn status als ‘City that never sleeps’ afstaan aan Cairo. De Egyptenaar heeft zichtbaar minder nood aan slaap dan de Europeaan. Maar hier zit natuurlijk de Ramadan tussen. Zodra de zon onder is, begint het leven in Cairo. In Khan al-Khalil (de grote souk) moet je na zonsondergang werkelijk in slakkengang langs de kraampjes kuieren, omdat er zo ongelooflijk veel volk is. En daartussen rijden dan karren met grote flessen water, mannen met manden brood op hun hoofd, brommertjes met de hele familie.

En zo komen we bij het onderwerp ‘verkeer’. Hoewel de term verkeer totaal fout gekozen is. Verkeer impliceert een vorm van communicatie tussen de verschillende partijen. Hier wordt niet gecommuniceerd in het verkeer. Wie de snelste is en het luidst toetert, krijgt voorrang. Ik heb mijn rijbewijs meegenomen met het idee om misschien eens een weekend een auto te huren. Totaal nutteloos. De Lonely Planet vertelde me al dat ‘driving in Cairo is like suicide’, maar zo erg had ik het niet verwacht. Het aantal ‘nu ben ik eraan’-ervaringen is na 5 dagen Cairo even groot als na 5 jaar België.

Intussen is het al laat. Of vroeg. Afhankelijk of je een Belg of Egyptenaar bent. Die laatste groep gaat nog wel even door, tot het weer tijd is om te stoppen met eten. Dan kruipen ze hun bedje in.

Zodra ik naar de Etisalat winkel ben gewandeld, heb ik hier een vlotte internetverbinding (voorlopig is het aftappen van de buren). Dan volgen er foto’s van ons flatje. Tot dan moeten jullie het stellen met jullie verbeeldingskracht.

Dikke zoen, ma’a salama.

Lizoe.

Overmorgen

Binnen exact 2 dagen (om 15 uur 55) vertrekt mijn vliegtuig naar Egypte. Het komt dus heel dicht bij.

Om mezelf gerust te stellen kwam ik tot het wijze idee om een beetje in de Lonely Planet (de reisgids der reisgidsen) te lezen. Bij het puntje 'Transportation' las ik dat de bijnaam van Egypt Air, de maatschappij waarmee ik zal vliegen, 'Egypt Scare' is. De Lonely Planet werd bijgevolg dichtgeslagen en ergens ver weg gelegd, om zo alle vormen van (hopelijk onnodige) stress te vermijden. Gelukkig was ik nog niet aan het puntje 'Health and Hygiene' geraakt.

Een andere manier om met een gerust gemoed te vertrekken, is het zorgvuldig maken van mijn rugzak. Of beter gezegd: de rugzak, de reistas en de kleine rugzak. 5 maand steek je niet zomaar in één tas. Stel je voor dat het plots regent of dat ik enorme brandwonden krijg van de Egyptische zon, of dat plots al mijn leesboeken uitgelezen raken en alle films op mijn harde schijf bekeken zouden zijn. Dus toch nog maar wat extra dingen klaarleggen. Je weet immers nooit hoe de zaken ervoor staan. Nu ik die stapel spullen zie liggen denk ik dat ik tussen de luchthaven en het stadscentrum toch maar de taxi neem. Al die spullen op een bus proppen, lijkt onbegonnen.

Gisterenavond afscheid genomen van de vrienden en de vriendinnen. Het was gezellig. Iets te gezellig. Bijgevolg heb ik nu ook zin om al die vrienden en vriendinnen mee in de 2 rugzakken en reistas te proppen. 't Zal in de vorm van de laptop en Skype zijn.

Intussen is het weer tijd om verder de zak te maken en te selecteren tussen het blauwe en het groene rokje (de keuze gaat uitgaan naar datgene dat het meest 'Mannen uit het Midden-Oosten'-proof is) en dat dan in de rugzak te proppen. Het volgende berichtje zal vanop Egyptische bodem gepost worden.

Lieve kinders, tot gauw.

Elisabeth

Bijna...

Bijna weg!

Binnen 12 dagen. Want dan ruil ik het surrealistische België in voor het zwoele en een tikkeltje mysterieuze Egypte.

Missie van de reis is het onder de knie krijgen van het wondermooie en aartsmoeilijke Arabisch en het bijgevolg b(r)abbelen als een echte Caïreense, inclusief Franse g (zoals in garçon), Egyptische tussenwerpsels (zoals é) en bruingebrande huid (zoals Umm Khaltoum, maar zonder nachtegalenstemmetje).

Helaas ga ik dit niet doen door theetjes te drinken in Caïreense theehuizen, maar ga ik braaf naar school. Waar? Daarzo: http://www.instituten.leidenuniv.nl/nvic/

Uiteraard koppelen we het nuttige aan het aangename en staan op de planning ook het verkennen van Egypte (like never before), het proeven van Egyptische specialiteiten (vast en vloeibaar), het kuieren in de zon voorbij de lokale marktjes, en misschien zelfs een reisje naar een naburig land -onder het motto: als we daar dan toch zijn-.

Mijn lieve, maar ook wel stervende laptop (mama, papa: hint) reist met mij mee naar de zon. Als de internetverbindingen daar vlotjes uit de lucht geplukt kunnen worden, houd ik jullie zo vaak ik kan up to date over het leven in Caïro. En 't zou tof zijn als jullie mij via een reactie ook up to date houden over het leven in 'Baljiekaa'.

Zover mijn eerste post. Het vaderland roept. In de vorm van mossel-friet.
Tot gauw, in het echt, of digitaal.

Elisabeth