Bitter...

Mijn vorige blogpost krijgt, na de gebeurtenissen van de laatste weken, een bittere nasmaak. Cairo is tegenwoordig niet enkel de stad van de zon, koshary en verse fruitsappen, maar ook de stad van de opstanden, het geweld en de tranen. Ik hoop, net als vele anderen, dat Cairo snel de stad van vrijheid, democratie en hoopvolle gezichten wordt en dat er de Egyptenaren een mooie tijd staat te wachten.

Omdat de gebeurtenissen in Cairo mij enigszins harder raken dan de doorsnee Belg, zie ik het ook als een soort van plicht om hier een kleine tekst te posten over de revolutie. De tekst is geschreven de dag voordat de pro-Mubarak betogers hardhandig de mensen die hopen op een beter leven tegen de grond sloegen (letterlijk en figuurlijk). Ik vraag jullie om de tekst te lezen en om over de toestand in Egypte te praten, met iedereen die je kent. Het doet de Egyptenaren goed, zo weet ik, als we aan hen denken.

De tekst hieronder is geschreven door een docent op het instituut waar wij allen studeerden. Om veiligheidsredenen plaats ik zijn/haar naam hier niet onder, maar dit maakt het niet minder de moeite om deze tekst te lezen.

Veel liefs,

Elisabeth.

Dear all,

First of all, we are all okay and very much appreciate all your concern.

Secondly, I think I should share a bit of what is really happening here. Where to start?

Last Friday, on the day of anger, things became pretty scary, mostly when the demonstrators were attacked by the police and right after the imposition of the curfew. Within an hour after the curfew was in place, all security people and police were pulled out of the streets. A decision we were informed by a number of independent Egyptian newspapers was taken by the minister of Interior. Right after that, thugs and criminals -a lot of whom who were forced at gun point by their guards to leave the prisons they were in- entered the city and started ransacking all they could find. A lot of these people are well known thugs of the government, in fact known to the public due to their beating up voters in the last elections. That night, the streets were seriously unsafe and the ground work was laid for the army to come as saviors.

This excellent bit of military tactics also laid the ground work for the regime to come back not as the aggressor who shot and killed young intelligent brave activists, men and women (the oldest one to be shot was in his late seventies, I believe), but as the bringer of peace and order. Unfortunately for the regime, the demonstrators are not easily fooled, nor easily discredited. The big chess game so began.

Since Saturday, the regime has been broadcasting old war songs, pushing up the curfew to 3 PM (it has just been brought back to 5 PM now), warning people against joining the huge demo of yesterday, cut off the internet and mobile services, stopped the influx of gasoline to the city and spread rumors of lack of food (we are stocked up completely and just came back from the supermarket that is totally full of everything). This created a feeling of fear and unrest, gave rise to neighborhood youths and men patrolling their streets to protect their homes, and gave the impression in the foreign countries that we could not leave our homes without being shot.

Well, that is somewhat exaggerated. We in fact went out every day, went to the Institute, and joined the demonstrations on Tahrir Square, and as you see, we are fine. Up to about an hour ago, the square gave you the most magnificent feeling in the world. Everyone their was calm, determined, polite, friendly, working together, cleaning up, bringing each other food and drinks, simply wonderful.

Now, after Mubarak's well-timed announcement yesterday, this morning slowly pro-Mubarak demonstrations broke out, mostly instigated by the NDP itself and backed by people who benefit from his regime, or are afraid of change and the unrest it can bring. They have headed to the square and have started fighting with the peaceful young people, men, women and children who have been there since this started. Once again, Mubarak is proving what a filthy dictator he really is, there will be more blood on his hands before this all ends.

When I started writing this, I hoped it would be a positive, optimistic note, telling you about the people who are standing strong in spite of the bullets that were fired at them, the gas they inhaled,, and the friends and family they lost or no longer can find (like Wael Ghanaim, the Google man of Egypt, who mysteriously disappeared after Friday night), people I admire beyond description. I end this note asking you to speak out to save the demonstrators who are now being physically attacked by hoards of hooligans of Mubarak's regime. Please ask people to express their support for a new Egypt, for Egypt's right to determine its own future.

Please stay in touch with Egypt.

Het is voorbij...

Daar ging mijn goed voornemen om mijn blog voldoende bij te werken en netjes af te sluiten. Intussen ben ik al meer dan 2 weken, bijna 3, weer in België en ben ik helemaal mee met het Belgische ritme (= somber, gehaast en zonder enige humor). En eigenlijk wil ik deze blog niet afronden met gevoelens van heimwee en melancholie, maar met een vrolijke terugblik. En toch is het sterker dan mezelf: ik mis Cairo.

Cairo, de stad met de 1000 minaretten, verstopt in kleine steegjes, om op een vrije namiddag in te verdwalen.

Cairo, de stad met de winkels die laat of nooit sloten.

Cairo, de stad met mysterieuze gebouwen van het oude Egypte op ‘n kleine metrorit-afstand.

De stad van de goedgeluimde mensen, ook al waren ze werkloos of kansarm, die je toch met hun grootste glimlach een ‘goeiemorgen’ wensten. En dat waren pas echte ‘goeiemorgens!’

De stad waar ik Arabisch helemaal leerde appreciëren en waar ik er zelfs van ging houden. (Oh wat ben ik blij als ik in de nieuwsberichten over Tunesië iemand Arabisch hoor spreken.)

De stad waar alles aan huis werd geleverd. Eerst de overvloed aan eten en nadien de medicatie tegen indigestie.

De stad met de goedkope avondmaaltijden van slechts 3 pond. Hmmm, koshary!

De stad (en het land) met de geschiedenis waar België enkel van kan dromen. (Eerste dynastie van het oude Egypte situeerde zich ergens rond 3000 v.C.)

De stad waar altijd wel iets te doen was, en soms zelfs te veel om uit te kiezen.

De stad waar mijn longen tegenwoordig een trauma aan hebben. Maar eveneens de stad die je beschermt tegen zonnebrand.

De stad waar ik mijn eerste elektriciteitsrekening zelf betaalde.

De stad waar het in december nog zo zonnig is, dat je haast vergeet dat het kerstmis is.

De stad waar ik mijn regenjas 1 dag op 4 maanden tijd uit mijn valies diende te halen.

De stad waar het, met het oog op de gebeurtenissen in Tunesië, ook wel eens zou kunnen gaan knetteren.

De stad van waaruit ik jullie op de radio zwoele groeten deed.

De stad waar sommige taferelen zo absurd zijn, dat zelfs Woestijnvis ze niet zou durven verzinnen.

Cairo, Moeder van de Wereld, Bruid van de Nijl,

Ik ga u missen!

Oeps...

Al weer veel te lang geleden dat ik hier nog eens iets gepost heb. Natuurlijk heb ik daar zo mijn redenen voor (altijd al 'n goede Excuustruus geweest):

1. Mijn foto geheugen hier zit vol! 8 euro voor extra geheugen vind ik nogal veel geld (zeker als je weet dat koshary omgerekend 40 eurocent kost.) Foto's vallen wel te bezichtigen via Facebook, of zijn op aanvraag te verkrijgen! Zijn er nog veel foto's bijgekomen? Jazeker! Nog meer geweldige foto's van Elisabeth die gek wordt op de berg, Vincent en Elisabeth die per ongeluk inbreken in het paleis van Baron Empain, Peter de flatkat die op bezoek komt en Vincent die gouden zaakjes doet in de souk.

2. Het zijn potvolkoffie examens! Jazeker! Dagen vol onzekerheid, buikkrampen, tranen en woordenboeken! Aangevuld met afhaalmaaltijden, zalmsandwiches en cupcakes met pindakaas. Gelukkig hebben ze op het NVIC reeds begrepen dat de korte en intense pijn soms aangenamer is dan lang en traag. Examens duren hier daarom maar 4 dagen. Gisteren begonnen, overmorgen al klaar. Goede deal, dacht ik zo!

Kwestie van jullie toch even up te daten, een kort overzichtje van de gebeurtenissen:
-Een academische workshop! Hoera! Helaas, veel beginnende Phd'ers en slechte catering. Was jammer, net op het moment dat het boeiend werd in de lezingen kwam de totale afknapper 'Maar zo ver ben ik nog niet gevorderd in mijn onderzoek'.

-Lezing in de woning van de Belgische ambassadeur! De lezing was best wel boeiend, maar stiekem denk ik dat de ambassadeur gewoon een lezing organiseerde, omdat hij een excuus zocht om cocktails te drinken. Natuurlijk gingen we hem hier met veel liefde en toewijding in bijstaan. Leuk extraatje: om de crisis te lijf te gaan en de personeelskosten te drukken, was het een 'Do it yourself' cocktailbar... No shit, Sherlock!

-Een bezoekje aan Heliopolis, een klein stukje België in Egypte. Korte samenvatting: Baron Empain wou hier de spoorwegen komen uitbouwen. Balen, de Britten waren hem voor. Gelukkig liep er hier ook nog een tof Egyptisch mieke rond waar hij het goed mee kon vinden. Reden genoeg om niet meer terug te keren naar Beloeil en lekker te vertoeven in Egypte. Hij bouwden dan maar 'n oase in de buurt van Cairo, vol met speciale gebouwen (architectuur is gebaseerd op het clichébeeld van de Orient in Europa). Die zijn trouwens allemaal de moeite waard om te bezoeken. Soms staat zelfs stiekem het poortje open en kan je binnen glippen...

-Een verslaving aan Islamitisch Cairo. De voorbije weken ben ik elke week één of zelfs twee keer naar Islamitisch Cairo gegaan. Het is daar namelijk prachtig. Je kan er gaan shoppen in de souk, wandelen op het marktje, minaretten beklimmen en koshary eten. Weg met de piramides! Kom naar hier voor Islamitisch Cairo.

-Afscheidsfeestje! Het NVIC trakteerde ons op een dineetje in de Greek Club. En hier heb ik zelfs maar 4 maanden op school gezeten. Benieuwd waar de KULeuven ons mee naartoe neemt na 4 jaar zwoegen en zweten...

Best wel weinig nieuws... Maar! Vanaf donderdag zit het semester er hier op en is er weer tijd om ongegeneerd de toerist uit te hangen. Dan hopelijk meer avontuur van het Cairofront!

Tot gauw!
Elisabeth

België! Dahab! Mozes!

Zeer zeker! Met deze drie kernwoorden kan je de essentie van de voorbije weken samenvatten. Uiteraard kunnen de woorden claxons, darmkrampen en smog dat ook, maar dat is waarlijk niets nieuw.

De eerste week van het tweede lesblok, brachten mams en paps Ackaert een bezoekje aan Egypte. Na 2 dagen in het rustige en vredige Luxor, bracht de grote ijzeren vogel hen naar het chaotische Cairo. Hier was het mijn taak om hen te laten proeven van het leven in Cairo. De supertoeristische oorden zochten ze alleen op (Vincent en ik hebben last van een ‘Pharaonic Fatigue’), maar het diehard-on-the-street Cairo lieten wij hen zien. We namen hen op sleeptouw door onze wijk Zamalek, we trokken hen mee door Koptisch Cairo en we wandelden met hen door Islamitisch Cairo. Vooral die laatste uitstap was legendarisch. Tussen de moskee van Ibn Tulun en Bab Suwayla, liepen we doorheen de markt. Islamitisch Cairo was toen in volle voorbereiding voor het offerfeest, wat natuurlijk heel erg merkbaar was op de markt! Het gezicht van de ouders toen ze het viskraam, de dromedarissenfamilie, de Egyptische poulier, de bengelende koeienkoppen en de grote troepen offerklare schapen zagen, was een mooie combinatie tussen walging, verbazing en hilariteit. Papa Ackaert kreeg dan ook quasi elke marktkramer zo ver om trots met zijn koopwaar op de foto te gaan. De wandeling die we die dag maakten, is eigenlijk de mooiste wandelroute doorheen heel Cairo. De volkse en levendige wijken, in afwisseling met de prachtige en rustige moskeeën en islamitische architectuur vat volledig het idee ‘Cairo’ samen.

De ouders hadden hun bezoek ook perfect getimed! De eerste avond van hun verblijf in Cairo vierden we feest voor onze geliefde vorst Albert II. Locatie van het feestje was de tuin van de ambassadeur. Dit was de grootste oppervlakte gras die ik ooit gezien heb in Cairo! Dit feestje was de natte droom van elke expat: wijn! Bier! Cocktails! Chocoladefontein! Frieten! Spek! Witloof met kaas en hesp uit de oven! Grijze garnalen! Ik ben er nog niet goed van!

Tijdens de week van het Offerfeest verkasten we richting Dahab. Hierdoor misten we de sfeer van het Feest in Cairo, maar locals beschreven dit vooral als straten vol schapenbloed. Dahab is in Europa vooral bekend omwille van de terroristische aanslagen die er gepleegd zijn in het jaar 2006. Hierdoor stopte de stroom van toeristen plotseling. Intussen is deze stroom wel weer netjes op gang aan het komen, maar Dahab is nog lang geen tweede Sharm-El-Sheikh of Hurghada. Gelukkig maar. Het is een gezellige badstad met vooral veel cosy barretjes, kussens en goedkope hotelletjes. We vulden de dagen met niksen, zonnen, snorkelen, bootje varen en…

Het beklimmen van de Mount Sinaï! Een klim van 2285 meter, recht naar de top waar Mozes zijn Stenen Tafelen ontving. Hij mag ze hebben! De berg wordt doorgaans ’s nachts beklommen. Met zo’n 2000 andere toeristen beklim je tussen half 3 en half 6 ’s nachts het 6 kilometer lange pad over de berg. Je stapt met totaal ongepaste schoenen tussen de dromedarissenstront, je wordt voorbijgestoken door een bende lallende Russen en net voor de top moet je werkelijk filelopen om helemaal boven te raken, waar het überhaupt afgrijselijk koud is en waar iedereen mekaar verdringt om een foto te nemen. Joy! Daarna moet je weer filelopen op weg naar beneden, tot waar het bredere pad begint. Je betaalt vervolgens 5 pond om naar de WC te gaan (want door te zitten op die koude stenen moet je heel dringend) en dan kruip je nog 2 uur naar beneden via een krakkemikkig trappenpad dat 3000 treden telt, terwijl de zon begint te branden als een vlammenwerper. Daarna wordt je met 2000 anderen door het weliswaar prachtige Sint Katharinaklooster geduwd. Dikke dolle pret. Als ik Mozes was, had God met die stenen tafelen wel gewoon in attachment mogen mailen! De zonsopgang op de berg is wel mooi, maar mijn nachtrust is nog mooier. De rest van de dag ben je trouwens zo plat als een schotelvod en lig je veel te dure cola’s te drinken aan het strand. Toppie!

Intussen zijn we weer in Umm Ad-Dunia (= moeder van de wereld = Cairo) waar er opstanden zijn tussen kopten en de politie en waar de verkiezingen eraan komen! Hoera!

Maar als ik dan denk aan de naderende terugkeer (nog maar een dikke maand) word ik al weemoedig. Cairo, de stad van de chaos, de vergane glorie, het moordende verkeer. Maar ook de stad van de duizenden moskeeën, de prachtige Nijl en gaststad tijdens mijn fenomenaal verblijf in Egypte. Ik ga haar nog vreselijk missen. Lief lief Cairo.

Zoen,
Elisabeth

Het avontuur en de wijde wereld

Na 5 dagen ploeteren en zwoegen om de examens door te komen (wat bij ons beide geheel zonder kleerscheuren is gelukt), brak de tijd in het jaar aan die door ieder onder ons gekoesterd wordt: vakantie. We besloten om van onze 2 vakantieweken, er eentje luierend door te brengen aan de Rode Zee, en om één week het avontuur op te zoeken. Hoera!

Gepakt en gezakt stonden we om exact 21 uur 30 klaar op het perron om de trein naar Luxor te nemen. Het kopen van een kaartje voor deze reis was niet eenvoudig, maar we lieten de pret niet bederven door een norse troela aan het loket! 3 minuutjes later kwam de trein het station binnen gereden. 23 minuten later zaten Vincent en ik pas op onze juiste plek. Een keer of 3 hebben ze ons naar een foute wagon gestuurd. Ei zo na eigenhandig broodje falafal gemaakt van het treinpersoneel, maar het vooruitzicht op een mooie vakantie bracht me tot bedaren. Een fooi heeft ie mooi niet gekregen.
10 uur later kwamen we aan in Luxor. Totaal verkrampt, geradbraakt en doodgevroren (lang leve de airco). Maar ach!

In Luxor hebben we er eigenlijk een fietsweekendje van gemaakt. Luxor is de perfecte plek om te fietsen; alle bezienswaardigheden liggen op fietsafstand van mekaar. De weg was eigenlijk heel ‘fietsaangenaam’. Buiten het stukje naar de Vallei der Koningen: geen schaduw, volle zon en vals plat. Maar België is een fietsland, en de geest van de Flandrien zit in onze opvoeding ingebakken. We haalden het!

Na 2 dagen ruilden we Luxor in voor de oases in de Westelijke Woestijn. De afstand tussen Luxor en de eerste oase in de woestijn, bedraagt zo’n 150 kilometer. Maar door het wegennetwerk dat echt op niets trekt, deden we hier 10 uur over. 6 uur trein, 4 uur bus. Bus inclusief checkpoints, waar de conversaties zo verliepen (in vertaling):

Politieman: Zijn d’r?
Buschauffeur: Ja, er zijn er 2.
Politieman: Vanwaar?
Buschauffeur: België, denk ik.

Waarna de politieman opstapt om te kijken of je wel echt blank genoeg bent om van Europa te komen. Dan gaat de reis verder. Dit herhaalt zich zo ongeveer om de 100 kilometer. In de eerste oase kampeerde er een politiewagen voor de deur van onze hostel, en moesten we elke keer als we het hotel uitliepen, zeggen waar we exact naartoe zouden gaan. Ook leuk om ze onder mekaar in het Arabisch te horen kletsen over ons!

Politieman 1: Ze zijn van België!
Politieman 2: Aha! Hoe oud zijn ze?
P1: Ik gok ’n jaar of 25.
P2: Ahzo. En wat spreken ze?
P1: Ja, Engels hé!
P2: In België spreken ze geen Engels, hé kerel!
P1: Ah, serieus?!?
P2: En wat is hun relatie met mekaar?
P1: Broer en zus, denk ik…
Toen we dat hoorden, hadden we misschien beter elkaar een dikke zoen gegeven…

We bezochten prachtige plekken in de woestijn en de oases, zoals kleine Middeleeuwse dorpjes die volledig uit modder gemaakt waren (nog uit de tijd van Ayyubieden, dus de tijd van Saladdin, dus de tijd van de laatste kruistochten), rotsgraven met mummies die nog niet verplaatst waren naar het Egyptisch museum, warmwaterbronnen, Romeinse forten... Allemaal prachtig. We wandelden door een palmboomgaard en cruisten met een jeep door de Witte Woestijn. Die laatste is één van de mooiste stukken natuur die ik al ooit gezien heb! Een woestijn helemaal uit kristal- en krijtrotsen. Fenomenaal.

De moeite die je moet doen om dit allemaal voor een aanvaardbare prijs geregeld te krijgen... In de oases in de Westelijke Woestijn komen enkel tourgroepen langs onder begeleiding van een gids, die het dorpje snel doorrijden met hun chique jeep, en daarna aan het zwembad gaan liggen in hun peperduur resort. Dit maakt de zaken wat moeilijker voor een gewone rugzaktoerist. Bij je intrede in het dorp, zie je in alle Egyptische oogjes dollartekens verschijnen. Over elke prijs moet stevig onderhandeld worden, soms tot ergernis toe. Geen enkele Europeaan gelooft dat de prijs van een appel in Egypte €1 per stuk is. Het kost je enkele minuten + de nodige ‘Haram Aleyks’ om ze dat duidelijk te maken. Zo gaat het bij alles. Elk kopje thee dat je wilt drinken, elke fles water die je wilt kopen, elke jeepsafari die je wilt fixen, elk restaurant dat je bezoekt… En op het einde van de dag ben je uitgeput door het eeuwige gepalaver met de Egyptenaren.

En eigenlijk snap ik hen wel. De mensen in de oases zijn straatarm en plots verschijnen er 2 Europeanen in hun dorpje. Ik zou ook mijn kans wagen om mijn theetjes 2 pond duurder te maken. Wat is 2 pond voor die 2 blanke toeristen? Maar het wordt heel storend als iedereen die je pad kruist, alles 2 pond duurder maakt…

Dit heeft er eerlijk gezegd toe geleid dat Vincent en ik besloten om een dagje vroeger dan verwacht de nachtbus terug naar Cairo te nemen.

Intussen zijn we terug in de hoofdstad. Toen de bus hier aankwam, donderdagochtend, had ik eigenlijk het gevoel van ‘Aah! Thuis!’

Ondertussen genieten we van de laatste vakantiedagen, bereiden we ons inhaalexamen voor (we moeten nog één vak volgende week afleggen) en maken we ons klaar voor het eerste bezoek uit België: mams en paps! Dat levert zeker stof voor nieuwe verhalen!

Tot gauw!

Lizoe.

Haram Aleyki!

Oei... Mijn laatste post is al bijna een maand geleden! Haram!

Het moment om een klein tussentijds postje te posten! Wat is er de voorbije weken allemaal gebeurd:

-Het is nog steeds afgrijselijk heet in Egypte. Vandaag 'maar' 30, eergisteren 38. De airco (bevat geheel toevallig dezelfde letters al Cairo) draait overuren.

-The Black Cloud heeft zich vertoond in onze stad. The Black Cloud? Kijk maar eens op deze website wat voor een monster dat is: http://news.bbc.co.uk/2/hi/africa/8324024.stm . Als ik terug ben in België ga ik een weekje wandelen in Normandië, het Zwarte Woud of de Waddeneilanden (maar dan moeten ze eerst Wilders buitenkicken, uiteraard.)

-Vincent en ik zijn gaan eten in een ronddraaiend restaurant! Lekker! En een magnifiek zicht over Cairo (hoewel er ook een Black Cloud over hing).

-We hebben de Citadel van Saladdin 'by night' bezocht tijdens een Jazz-concert. Heeft wel iets, een Ukraïnse Acapella groep die 'Kalinka' zingt in de Citadel van de grootste trots van de Islamwereld.

-We hebben de vrijdagspreek meegemaakt in de Al-Hussein moskee. Dit maal kregen we koekjes (de aalmoes: je moet de 'armen' steunen) en hebben we meegebeden tijdens het gebed. Het had wel iets. Alleen vielen er drie heel blanke meisjes op die elke handeling van het gebed enkele seconden later uitvoerden dan de rest van de vrouwen.

-We hebben een eerste expatfeestje meegemaakt. Lang leve de Belgische Ambassade en uw belastingsgeld! Jammere van de zaak is dat een gesluierde klasgenote wat moeite had om binnen te raken. Sommige bars en restaurtants willen een heel 'Westers' cliënteel en bannen zo de hoofddoek. Zeer ironisch. Die feestjes zijn überhaupt wat vreemd. Een bende lallende Belgen die bier drinken en personeel uitkafferen. Arabistiek hield de beleefde eer van ons vaderland hoog bij het Egyptische personeel (van een 'alsjeblieft' is nog nooit iemand doodgegaan).

-Het Caireense verkeer is nog steeds moordend. Eergisteren bijna een uur in de file gestaan. En het zotte is dan dat je superveel verkeerspolitie ziet, en dat de boel nog minder vooruit gaat. Hebben ze hier evaluatiegesprekken bij de Egyptische politie? Ook het eerste verkeersslachtoffer 'gezien'. Enfin, 'gezien'... Vincent zei net op tijd: niet kijken!

-Mijn eerste ziekenhuisbezoek. Een klasgenote bezweek onder de wereldberoemde 'Turista'. Het Egyptisch ziekenhuis valt wel mee, maar nu ook niet mijn favoriete plek op aarde!

-De KULeuven doet het weer! Blijkbaar hebben we toch een examen in januari! Verrassing!

-Ik heb Mexicaanse wraps, warm appelsap met kaneel en witte pistolets met Goudakaas ontdekt. DeWerf (favoriete café in Leuven) en de ontbijttafel op zondagmorgen lijken dat plots wat dichterbij. Volgende 'Feel Belgian'-missie: een scoutsgroep in de buurt opzoeken en tikkertje spelen met schattige kindjes. De missie naar varkensvlees verloopt wel moeilijker dan gedacht...

-Vincent ging als echte alfaman naar de voetbal. Als Europeaan mocht hij natuurlijk gratis binnen. Het moet de meest immorele gebeurtenis van zijn leven zijn geweest. Al-Ahly (de Caireense ploeg) speelde tegen Esperance Tunis. De gemoederen raakten verhit en de supporters begonnen te gooien met Bengaals vuur, stoelen en vijzen. Op uitzondering van het Bengaals vuur gooide de politie alles terug. Bij de terugmatch (in Tunis) begonnen de spelers zelf te vechten. Dit zagen we jammergenoeg enkel op de TV. Hooliganism is niet enkel een Europees verschijnsel.

-We beginnen ons echt al gesetteld te voelen. Deels door onze tijdelijke verblijfsvergunning. Deze verkrijgen was als rondwandelen in een boek van Kafka. De Mogamma'a is de naam van de bureaucratische hel in Cairo. Vincent moest tussen 100 andere buitenlanders roepen als zijn paspoort in de lucht werd gestoken (hetgeen wat moeilijk is als er een ellelange Scandinaaf voor je staat), ik ging mijn paspoort een dag later ophalen dan Vincent, wat leidde tot een enorme zoektocht naar de persoon die mijn paspoort misschien kon hebben. Ze waren het al kwijtgeraakt. Vies kijken en de weg versperren aan het loket loont. Naomi werd door een bende Soedanezen verwelkomd als de Messias toen ze het hare ging ophalen.

-De mensen in de buurt kennen ons al. Mensen in de buurt: mannen die de hele dag op de straat voor ons appartementsgebouw op een stoeltje zitten.

-Taxichauffeurs hebben ons nog amper kunnen bedriegen. We hebben de echte Cairo-truc ontdekt: uitstappen, geld (wat je zelf voldoende acht) door het raampje geven en wegstappen. It works!

Intussen zijn hier de examens bijna aangebroken. Hoog tijd om terug achter de boeken te kruipen. Na de examens gaan we een weekje naar Luxor, Aswan en de oases in West-Egypte. Twee weken later worden we weer getrakteerd op een weekje vakantie. Dan gaan we snorkelen in de Rode Zee en de berg beklimmen waar Mozes de stenen tafelen ontving. Genoeg stof voor nieuwe blogposts, dus!

Zoen uit Cairo,
Elisabeth

Hoe Egypte werkt (of het probeert)...

Dag thuisfront!

Hier weer een post uit het zonnige, warme, smoggy en cosy Egypte. Intussen wonen we hier al bijna een maand en hebben we al de nodige avonturen beleefd. De Egyptische maatschappij legt langzaam maar zeker haar diepe geheimen voor ons bloot.

Zo valt in de eerste plaats de hoeveelheid nutteloze banen op. Je stapt bijvoorbeeld de internetwinkel binnen:

Persoon 1 om de deur open te doen.

Persoon 2 om je te verwelkomen en te begeleiden naar de balie waar je een nummer krijgt.

Persoon 3 om je een nummertje te geven.

Persoon 4 om je nummertje te controleren.

Persoon 5 om je internetstickje bij te bestellen en je abonnement af te sluiten.

Persoon 6 om het internetstickje aan persoon 5 te geven.

(Hierna begroet persoon 2 je weer als je de winkel uitstapt en houdt persoon 1 de winkeldeur voor je open).

Zes functies, die in België grotendeels niet zouden bestaan, ofwel door één en dezelfde persoon uitgevoerd zouden worden. En dan nog zijn er ongelofelijk veel mensen in Egypte werkloos. Op uitzondering van persoon 5, die Engels kan en een degelijke kennis van technologie en verkoopstechnieken geniet, en dus degelijk uitbetaald wordt, krijgt iedereen een schabouwelijk loon.

In de lijn hiervan, valt ook het aantal politiemannen in Egypte op. Enige vereiste: je uniform kunnen betalen. (Nou wil ik nooit meer commentaar op Belgische politiescholen horen!) Politiemannen zitten hier overal. Neen, serieus, overal. En met de nadruk op zitten! Elke ambassade heeft er 4, elk museum 6, aan elke piramide staan er 10, aan elke schoolpoort staan er 2, op de hoek van de straat staan er 5 (en dan nog heerst er verkeerschaos). Officieuze statistieken zeggen dat 1 op de 5 mannelijke Egyptenaren een politieman is.

De politiemannen die de Columbiaanse ambassade, die naast onze school ligt, moeten bewaken, bekwamen zich vooral door de hele dag in de zetel te liggen en naar de passerende Nederlandse en Vlaamse studentes ‘Hello!’ te roepen.

Jamal Abd-al Nasser beloofde iedereen een job. Ik vraag me af of ze enigszins plezier en voldoening uit hun werk halen, die Egyptenaren. Ik zou in hun plaats zeer ongelukkig zijn. Fundamentalisme moet zijn wortels ergens vinden. Maar goed, over Nasser niets dan goeds…

Een volgende opvallende trend is hun kennis van het Engels. Die is bij quasi iedereen (op uitzondering van de toplaag) hetzelfde. Een les Engels in Egypte ziet er zo uit:

‘Hello!’

‘Welcome to Egypt!’

‘What’s your name?’

‘Madam, madam, take a picture!’

Deze 4 zinnen scanderen ze na mekaar bij elke buitenlander die ze tegenkomen. Maar eigenlijk maakt dat ze zo charmant. Joris Luyendyck schreef in zijn boek dat de Egyptenaren er ook van overtuigd zijn dat Belgen de buitenlanders in hun land ook zo begroeten. Ik stel voor, lieve vrienden, dat we daar vanaf heden ten dage mee beginnen. Start!

Maar eigenlijk zijn ze heel lief tegen toeristen. Ok, ze proberen ons uit te melken (als je weet dat een beginnende ambtenaar hier 300 pond per maand verdiend, iets meer dan 40 euro, snap ik dat wel), maar anderzijds zijn ze schandalig charmant. Zo liepen we het voorbije weekend langs een betoging in Alexandrië (50 betogers, 50 toeschouwers en 150 politiemannen). Enkele honderd meters achter de betoging stonden de combi’s van de reserve oproerpolitie. In elke combi zaten er zo’n 20 tal politiemannen. En uit al die 20 monden (maal 10 combi’s die we zagen, dus 200 monden) kwam enthousiast ‘Hello!’, ‘Welcome!’ en uitbundig gezwaai.

Was de oproerpolitie in België ook maar zo sympathiek! Ik zou vaker gaan betogen!

Zo gaat het leven in Egypte. Bij nader inzicht heb ik als buitenlandse studente hier een waar luxeleventje. Donderdag is het ’n drink in een fancy club, georganiseerd door de Belgische Ambassade, om de Belgen in Cairo met elkaar te laten socializen. Het soort club waar de gemiddelde Egyptenaar niet eens binnenkan. De klassenmaatschappij is hier nog volop aanwezig. De nieuwe Egyptische president kan zich verwachten aan een paar sociale uitdagingen.

Intussen is het tijd om wat verder te lezen in mijn Arabisch boek.

Daag België!

Elisabeth

Sent all your love to me...

Jawel!

De eerste brief uit België is aangekomen! De eer hiervoor gaat naar Nala! Hoera! De Egyptische post doet dus wel degelijk haar werk, en volgens de datum op de Belgische postzegel, heeft de brief er net een week over gedaan! Het Egyptische postsysteem is dus goedgekeurd.

Dus! Vanaf heden postologisch bereikbaar op:
Netherlands-Flemish institute in Cairo
t.a.v. Elisabeth Ackaert
P.O. Box 50
11211 Zamalek
Cairo
Egypt

Merci hé!

Dikke zoen,
Lizoe