Zeer zeker! Met deze drie kernwoorden kan je de essentie van de voorbije weken samenvatten. Uiteraard kunnen de woorden claxons, darmkrampen en smog dat ook, maar dat is waarlijk niets nieuw.

De eerste week van het tweede lesblok, brachten mams en paps Ackaert een bezoekje aan Egypte. Na 2 dagen in het rustige en vredige Luxor, bracht de grote ijzeren vogel hen naar het chaotische Cairo. Hier was het mijn taak om hen te laten proeven van het leven in Cairo. De supertoeristische oorden zochten ze alleen op (Vincent en ik hebben last van een ‘Pharaonic Fatigue’), maar het diehard-on-the-street Cairo lieten wij hen zien. We namen hen op sleeptouw door onze wijk Zamalek, we trokken hen mee door Koptisch Cairo en we wandelden met hen door Islamitisch Cairo. Vooral die laatste uitstap was legendarisch. Tussen de moskee van Ibn Tulun en Bab Suwayla, liepen we doorheen de markt. Islamitisch Cairo was toen in volle voorbereiding voor het offerfeest, wat natuurlijk heel erg merkbaar was op de markt! Het gezicht van de ouders toen ze het viskraam, de dromedarissenfamilie, de Egyptische poulier, de bengelende koeienkoppen en de grote troepen offerklare schapen zagen, was een mooie combinatie tussen walging, verbazing en hilariteit. Papa Ackaert kreeg dan ook quasi elke marktkramer zo ver om trots met zijn koopwaar op de foto te gaan. De wandeling die we die dag maakten, is eigenlijk de mooiste wandelroute doorheen heel Cairo. De volkse en levendige wijken, in afwisseling met de prachtige en rustige moskeeën en islamitische architectuur vat volledig het idee ‘Cairo’ samen.

De ouders hadden hun bezoek ook perfect getimed! De eerste avond van hun verblijf in Cairo vierden we feest voor onze geliefde vorst Albert II. Locatie van het feestje was de tuin van de ambassadeur. Dit was de grootste oppervlakte gras die ik ooit gezien heb in Cairo! Dit feestje was de natte droom van elke expat: wijn! Bier! Cocktails! Chocoladefontein! Frieten! Spek! Witloof met kaas en hesp uit de oven! Grijze garnalen! Ik ben er nog niet goed van!

Tijdens de week van het Offerfeest verkasten we richting Dahab. Hierdoor misten we de sfeer van het Feest in Cairo, maar locals beschreven dit vooral als straten vol schapenbloed. Dahab is in Europa vooral bekend omwille van de terroristische aanslagen die er gepleegd zijn in het jaar 2006. Hierdoor stopte de stroom van toeristen plotseling. Intussen is deze stroom wel weer netjes op gang aan het komen, maar Dahab is nog lang geen tweede Sharm-El-Sheikh of Hurghada. Gelukkig maar. Het is een gezellige badstad met vooral veel cosy barretjes, kussens en goedkope hotelletjes. We vulden de dagen met niksen, zonnen, snorkelen, bootje varen en…

Het beklimmen van de Mount Sinaï! Een klim van 2285 meter, recht naar de top waar Mozes zijn Stenen Tafelen ontving. Hij mag ze hebben! De berg wordt doorgaans ’s nachts beklommen. Met zo’n 2000 andere toeristen beklim je tussen half 3 en half 6 ’s nachts het 6 kilometer lange pad over de berg. Je stapt met totaal ongepaste schoenen tussen de dromedarissenstront, je wordt voorbijgestoken door een bende lallende Russen en net voor de top moet je werkelijk filelopen om helemaal boven te raken, waar het überhaupt afgrijselijk koud is en waar iedereen mekaar verdringt om een foto te nemen. Joy! Daarna moet je weer filelopen op weg naar beneden, tot waar het bredere pad begint. Je betaalt vervolgens 5 pond om naar de WC te gaan (want door te zitten op die koude stenen moet je heel dringend) en dan kruip je nog 2 uur naar beneden via een krakkemikkig trappenpad dat 3000 treden telt, terwijl de zon begint te branden als een vlammenwerper. Daarna wordt je met 2000 anderen door het weliswaar prachtige Sint Katharinaklooster geduwd. Dikke dolle pret. Als ik Mozes was, had God met die stenen tafelen wel gewoon in attachment mogen mailen! De zonsopgang op de berg is wel mooi, maar mijn nachtrust is nog mooier. De rest van de dag ben je trouwens zo plat als een schotelvod en lig je veel te dure cola’s te drinken aan het strand. Toppie!

Intussen zijn we weer in Umm Ad-Dunia (= moeder van de wereld = Cairo) waar er opstanden zijn tussen kopten en de politie en waar de verkiezingen eraan komen! Hoera!

Maar als ik dan denk aan de naderende terugkeer (nog maar een dikke maand) word ik al weemoedig. Cairo, de stad van de chaos, de vergane glorie, het moordende verkeer. Maar ook de stad van de duizenden moskeeën, de prachtige Nijl en gaststad tijdens mijn fenomenaal verblijf in Egypte. Ik ga haar nog vreselijk missen. Lief lief Cairo.

Zoen,
Elisabeth