Ya Ahbab / Hey babies!

Hier nog wat nieuws uit het land van de piramides, de Nijl, de jobcreating en de aan-huis-lever-maaltijden. Internet werkt weer! We hebben de kerel van Etisalat met zijn mulle tegen de Dampoort gekleefd en we hebben onze toevlucht gezocht tot Mobinil, de concurrent.

Intussen zijn Vincent en ik weer schoolgaande jeugd. Het instituut waar we vertoeven is eigenlijk een zeer aangenaam oord. Een mooi gerenoveerd pand in een upperclass wijk van Zamalek. De staff van het instituut bestaat uit aangename mensen met weinig last van de bekende ‘proffenarogantie'. Tutoyeren is OK, GSM-nummers worden uitgewisseld en enthousiasmeren is de voornaamste missie in hun leven. De ex-cathedra methode van Leuven lijkt zo voorbij gestreefd, hier in Cairo. Grammaticalessen over het gebruik van de voegwoorden waren nog nooit zo wild en spannend als nu. Conversatielessen gaan over homofilie en seks voor het huwelijk in de Arabische wereld. Wauw!

De taallessen worden gegeven in kleine groepjes. De vakken over islamkunde en methodologie worden gegeven in een grote groep. Die uiteindelijk ook maar 27 personen omvat. Groot en klein zijn relatief in de arabistiek en islamkunde. Onze lessen hebben we samen met de studenten van Amsterdam en Gent, allemaal fijne mensen.

Omdat we nog niet zoveel werk hebben (wat wel snel zal veranderen) hebben we tegenwoordig nog wel de tijd om er een op uit te trekken, hier in Cairo. Zo ontstond het idee om eens te gaan zwemmen (het namelijk warm, hier in Egypte, en een plons zou daar geen kwaad aan doen). Onze eerste zwemoptie was het zwembad van het Atlashotel. 50 pond voor een duikje, inclusief de nodige Pepsi's en 7ups. Maar dit zwembad had het formaat van een postzegel en bevond zich op het dak, recht in de smoglaag. So no-go!

Optie 2 was de ‘Nile Country Club'. Klonk fris en gezellig, en koste slechts 40 pond! Eerst moesten we wel de metro naar Hilwan nemen (Suburb van Cairo). We vonden dat we wel voldoende metro-ervaring hadden opgedaan om helemaal tot Hilwan te sporen. Het leek ook niet zover. Toch... 45 minuten later stonden we buiten het metrostation van Hilwan. Na een zotte taxirit vonden we eindelijk de Nile Country Club (intussen zag het er al iets minder fris uit, maar je mag in Egypte niet afgaan op een eerste indruk). Toen we de ‘Clubyard' inliepen, draaiden alle hoofden zich naar het stelletje West-Europeanen dat zich richting zwembad begaf. De starende blikken waren reeds volop aanwezig toen ik mijn kleren nog aanhad. Met slechts een bikini (wel een hele mooie) om het lijf zouden de zaken er niet beter op worden... De clubeigenaar gaf toe dat het zwembad ‘in principe' toegankelijk is voor mannen en vrouwen. De ‘in principe' en de hmmm-blik die hieraan vooraf ging (en de nog steeds starende blikken) waren genoeg om een taxi terug richting metro te nemen.

De taxichauffeur zette ons een metrostation verder af (om zo nog wat ponden te incasseren). Het aangename toeval was dat dit te midden van een bruisend marktje was. Om het zwemdebacle te vergeten, liepen we de markt op. De starende blikken hier waren van een andere soort, veeleer nieuwsgierig en vriendelijk, dan plat geil, zoals in het zwembad. Onze namiddag op het marktje brachten we door met het drinken van vers guavasap (1,5 pond of 20 eurocent), het nemen van foto's, het keuvelen met de mensen en een babbeltje met een kopt. Deze laatste was laaiend enthousiast toen ik vertelde over mijn bachpaper over de kopten en mijn (sumiere) kennis van de koptische geschiedenis. Samir heeft ons bijgevolg zijn telefoonnummer gegeven om nog eens af te spreken. Wie weet krijg ik zo toch nog een rondleiding in koptisch Cairo door een echte kopt...

Intussen heb ik al veel te veel geschreven en is het tijd om te eten. Vincent kookt...

Lieve vriendjes,

Tot gauw!

Lizoe.