Intussen ben ik al 5 dagen in Egypte. En eigenlijk gaat alles veel vlotter dan verwacht. Misschien heb ik me iets te veel doembeelden voorgesteld. We hebben vlot een tof appartementje gevonden voor een aanvaardbare prijs. (Uiteraard zijn wij de Westerse melkkoe…) De voorbije 2 dagen hebben we onze keet ingericht en opgeblonken. Niet dat het zo vies was, maar een ‘Dettolleke’ kan geen kwaad. Je weet maar nooit waar die potten en pannen allemaal gestoken hebben.

Gisteren zijn we huisraad gaan sprokkelen in de souk en bij de Alphamarkt (iets Makro-achtig). Bij Alphamarkt verkopen ze waarlijk alles. Maar in de souk verkopen ze alles + 1. Tefalpan, toile siree, waterkoker, audiosysteem, patattenmesje, beddengoed, waterpijptoestanden, badhanddoek, keukenhanddoeken, papier, schriftje, plakband, stekkerdoos (deze laatste heeft wel de geest gegeven na 10 minuten). Allemaal op een paar vierkante kilometer. Eat that, Ikea!

De toile siree heeft ons 14 pond (€ 2) gekost. Voor die prijs krijg je er een hele bende Egyptische mannen, pitabrood, ovenschotel met paprika, lam en patatten, kofta’s (gehakballen), vijgen, thee en ramadanlimonade bij. En je mag nadien je handen wassen in het WC van de grote baas. En deze socializet nadien nog uitgebreid met je, en gebruikt zijn zoon aan de telefoon als tolk (want hun Engels en ons Arabisch…) Kortom, service waar ze in België nog nooit van gehoord hebben.

De dagen voor het gepoets en het aanschaffen van de nodige huisraadartikelen, hebben we de Egyptische immomarkt afgeschuimd. Dit gebeurt grotendeels per toeval. Een gladde kerel ziet dat je staat te kijken in de inkomhal van een flatgebouw en vraagt lukraak of je iets zoekt. Je geeft deze aal je telefoonnummer en 36 uur later heb je een sleutel in handen. Tussendoor drink je thee bij Abdu de taxichauffeur, eet je koekjes op die nog ergens verloren liggen in een koelkast of je brabbelt keuterarabisch tegen de bawwab ( de portier). Een goede introductie in de Caireense cultuur.

De buurt waar we verblijven, is relatief chique. Vincent vergelijkt het met Brasschaat. Gezien mijn degout van de Pfaffs durf ik die vergelijking niet te maken. Kortenbergenaars kunnen beter de vergelijking maken met Armendaal.

Zamalek (zo heet onze buurt) is een eiland in de Nijl, in het hart van Cairo.

Het loopt hier ‘muug’ vol Europeanen en Amerikanen. Als vrouw kan je hier wat ‘bloter’ naar buiten en gewoon in het Engels vragen om je Parmezaanse kaas te raspen in de supermarkt. Gelukkig kan je hier om de hoek nog gewoon een broodje van de dag eten voor 2,5 pond (35 cent). En dat zijn verdomd goede broodjes! En bij de supermarkt hieronder koop je een grote fles water voor 4 pond ( 55 cent). Na zonsondergang zitten er ook her en der gewone Egyptenaren hun theetje te slurpen. Er is dus zeker nog volkscultuur!

Het is hier opvallend rustiger dan Downtown (waar we de eerste dagen verbleven). Downtown was ongezien. New York moet zijn status als ‘City that never sleeps’ afstaan aan Cairo. De Egyptenaar heeft zichtbaar minder nood aan slaap dan de Europeaan. Maar hier zit natuurlijk de Ramadan tussen. Zodra de zon onder is, begint het leven in Cairo. In Khan al-Khalil (de grote souk) moet je na zonsondergang werkelijk in slakkengang langs de kraampjes kuieren, omdat er zo ongelooflijk veel volk is. En daartussen rijden dan karren met grote flessen water, mannen met manden brood op hun hoofd, brommertjes met de hele familie.

En zo komen we bij het onderwerp ‘verkeer’. Hoewel de term verkeer totaal fout gekozen is. Verkeer impliceert een vorm van communicatie tussen de verschillende partijen. Hier wordt niet gecommuniceerd in het verkeer. Wie de snelste is en het luidst toetert, krijgt voorrang. Ik heb mijn rijbewijs meegenomen met het idee om misschien eens een weekend een auto te huren. Totaal nutteloos. De Lonely Planet vertelde me al dat ‘driving in Cairo is like suicide’, maar zo erg had ik het niet verwacht. Het aantal ‘nu ben ik eraan’-ervaringen is na 5 dagen Cairo even groot als na 5 jaar België.

Intussen is het al laat. Of vroeg. Afhankelijk of je een Belg of Egyptenaar bent. Die laatste groep gaat nog wel even door, tot het weer tijd is om te stoppen met eten. Dan kruipen ze hun bedje in.

Zodra ik naar de Etisalat winkel ben gewandeld, heb ik hier een vlotte internetverbinding (voorlopig is het aftappen van de buren). Dan volgen er foto’s van ons flatje. Tot dan moeten jullie het stellen met jullie verbeeldingskracht.

Dikke zoen, ma’a salama.

Lizoe.