Binnen exact 2 dagen (om 15 uur 55) vertrekt mijn vliegtuig naar Egypte. Het komt dus heel dicht bij.

Om mezelf gerust te stellen kwam ik tot het wijze idee om een beetje in de Lonely Planet (de reisgids der reisgidsen) te lezen. Bij het puntje 'Transportation' las ik dat de bijnaam van Egypt Air, de maatschappij waarmee ik zal vliegen, 'Egypt Scare' is. De Lonely Planet werd bijgevolg dichtgeslagen en ergens ver weg gelegd, om zo alle vormen van (hopelijk onnodige) stress te vermijden. Gelukkig was ik nog niet aan het puntje 'Health and Hygiene' geraakt.

Een andere manier om met een gerust gemoed te vertrekken, is het zorgvuldig maken van mijn rugzak. Of beter gezegd: de rugzak, de reistas en de kleine rugzak. 5 maand steek je niet zomaar in één tas. Stel je voor dat het plots regent of dat ik enorme brandwonden krijg van de Egyptische zon, of dat plots al mijn leesboeken uitgelezen raken en alle films op mijn harde schijf bekeken zouden zijn. Dus toch nog maar wat extra dingen klaarleggen. Je weet immers nooit hoe de zaken ervoor staan. Nu ik die stapel spullen zie liggen denk ik dat ik tussen de luchthaven en het stadscentrum toch maar de taxi neem. Al die spullen op een bus proppen, lijkt onbegonnen.

Gisterenavond afscheid genomen van de vrienden en de vriendinnen. Het was gezellig. Iets te gezellig. Bijgevolg heb ik nu ook zin om al die vrienden en vriendinnen mee in de 2 rugzakken en reistas te proppen. 't Zal in de vorm van de laptop en Skype zijn.

Intussen is het weer tijd om verder de zak te maken en te selecteren tussen het blauwe en het groene rokje (de keuze gaat uitgaan naar datgene dat het meest 'Mannen uit het Midden-Oosten'-proof is) en dat dan in de rugzak te proppen. Het volgende berichtje zal vanop Egyptische bodem gepost worden.

Lieve kinders, tot gauw.

Elisabeth